Neus voor Kunst

We leven in een wat vreemde tijd. Mijn held Obama dreigt het af te leggen tegen een eng, glad, blank mannetje in wie eigenlijk niemand vertrouwen heeft...tenminste dat hoopte ik. Helaas doet hij het goed die Romney. Jammer.

Wij houden ons bezig met kunstroof. Jawel. Echt. Kunstroof uit de kunsthal. Iedereen vraagt zich af hoe dit kon. Was de beveiliging niet goed? Was er geen alarm? Stond er geen bewaker? Denk het niet anders was de collectie nu niet zo incompleet.

Is niemand op het idee gekomen eens bij die Holleeder thuis te gaan kijken? Iedereen weet dat de man niet helemaal zuiver is, menigeen beseft dat de man een waas van mysterie om zich heen heeft en velen weten dat de man, tenminste op papier, geen rooie rotcent te besteden heeft.

Hij weet hoe het moet, ontvoeren, heeft de tijd en leidt ons allemaal af door een oninteressant interview af te laten nemen door een paar hongerige studentjes en Twan. Zich helemaal een kriek lachend door op zodanige wijze te antwoorden dat eigenlijk niemand een antwoord heeft. Hij moet pijn in zijn buik hebben gehad van het lachen. Een groot gedeelte van de kijkers, deelnemers en niet te vergeten Twan hadden zich voorbereid op een avondje onthullingen met het gewicht van een molensteen. Holleeder zei alles maar zei niks. De vragen waar het om ging werden prachtig beantwoord, niet dus.

Toen ik pas een rondje Kunsthal deed en me wilde gaan vergapen aan geweldige historie, zag ik echt wel zo'n scooter buitenstaan. Je weet wel, zo'n ding met zo'n babyschermpje erop. Was het maar voor de baby. Waarschijnlijk heeft de neus toen rondgesnuffeld op zoek naar mogelijkheden om doeken te verduisteren. Het zou bewijzen dat Willem een echte cultuurbarbaar is.

Maar het zou zomaar van iemand anders geweest kunnen zijn. En deze laatste zin schrijf ik nadat ik dit stukje aan Willem heb laten lezen en hij mij vriendelijk doch dringend verzocht mijn neus niet in andermans zaken te willen steken.

Waarvan akte.