Goofy Gadaffi

Muammar heeft weer een poging gedaan zichzelf onsterfelijk te maken: over bekering tot de Islam spreken voor vrouwen in Italië, het land van de Rooms-katholieke kerk bij uitstek. Naar nu blijkt zijn de vrouwen ingehuurd, als klapvee. Vrouwen inhuren, dat is natuurlijk een klusje voor Silvio Berlusconi.

De paus zal zich wel het een en ander hebben afgevraagd toen hij voor het eerst hoorde van de plannen van Silvio. Maar, ze zijn behoorlijk aan elkaar gewaagd: Silvio kan goed overtuigen en Joseph ook. De eerste op media-gebied ("Dat is goede reclame voor de kerk, Joseph") en de andere op religieus terrein. ("Hoeveel koorknaapjes, Silvio?")

Gadaffi staat niet bekend als degene die vooraan gestaan heeft bij het uitdelen van verstand en zodoende gaat hij in een rooms bolwerk staan preken voor gehuurde vrouwen in de Libische Academie in Italië dat Europa zich tot de islam moet bekeren. Dat inhuren van vrouwen ligt gevoelig. Italianen en Europeanen zijn het gerommel en semi-heimelijke sex-avonturisme van Silvio heel erg zat. Deze mediatycoon is niet vies van een paar jonge hoertjes en weet dat zo te verpakken dat het lijkt of hij mister onschuld is. Met dit soort mensen hebben we te maken in Europa. Toch lopen veel italianen met hem weg, vreemd. Maar Europa zoekt geen Silvio's. Europa zoekt geen Gadaffi's. Europa zoekt...en weet het zelf niet meer. Nederland en Belgie zijn verscheurd door politieke overdaad aan richtingen.

Nee, dan Muammar. Europa zou zich moeten bekeren tot Islam. Tal van kranten en politici stelden geschokt vast dat Gadaffi van Italië "zijn eigen Disneyland" maakt. En dat maakt mijn dag weer een beetje goed. Want zegt Disney niet over zijn eigen parken: "it's the happiest place on earth"? Als Gadaffi dat kan bewerkstelligen is het een flinke vent. Disney zegt ook dat het een: "magical, fantastical world" is. Magisch? Fantastisch?

Het gaat niet gebeuren. Gadaffi's oproep was voor ingehuurde vrouwen in de Libisch Academie. Een ingebeeld succes dus. Preken voor ingehuurde parochie; hoe toevallig in rooms Rome.

Nazal versus USA

Er gaat een gejuich op in Mardan. Een tijdje geleden kwam het bericht dat de Verenigde Staten 10 miljoen dollar noodhulp geeft aan Pakistan. En nu blijkt dat dat geld ook daadwerkelijk Pakistan heeft bereikt. Nazal is blij. Deze 39-jarige vader van zes kinderen, waarvan er vier zijn verdronken, kan weer een beetje opgelucht zijn. Voor dat deel van zijn gezin dat de watersnoodramp heeft overleefd, gloort er hoop. Zijn verdriet is niet kleiner en ook de pijn in zijn hart niet. Dat gaat nooit meer weg. Tot zijn dood zal hij zes kinderen hebben; twee nog in leven.

Het was een bittere pil, de overstromingen. De Taliban had het woord 'knecht' volkomen verkeerd uitgelegd. Ze had er zelfs een werkwoord van gemaakt en daarvan was het gezin van Nazal het slachtoffer geworden, zoals zovelen. In vele moeizame jaren van worstelen en zeker na de zware aardbeving van 2005 kwam Nazal boven. De strijd om een huisje, het gevecht om de kinderen op school te kunnen plaatsen, het 'overleven' in een verwoest land met de constante dreiging van natuurrampen door bijvoorbeeld de rivier Indus; het had de jaren bepaald. En de Taliban? Zij deden regelmatige pogingen de orde te verstoren en vermoordden velen. De instabiliteit was niet alleen de natuur, de politiek deed ook heftig mee.

Maar Nazal was er klaar mee. Hij wist dat nu de betere tijd aangebroken was. Dat vele landen van de wereld zich op een goede manier met Pakistan zouden bezighouden. En dat had het land nodig. De geschiedenis van Pakistan is bloedig te noemen, op verschillende manieren zo geworden. Maar nu was de tijd....

Juli/augustus 2010. Het regent. En niet zo'n klein beetje. De ontstane watersnoodramp in Pakistan breidt zich steeds verder uit. Niet alleen in het noorden en oosten worden miljoenen mensen getroffen door overstromingen. Ook in het zuiden en het Indiase deel van Kashmir stijgt het water en slaan mensen op de vlucht. Nazal en zijn gezin ook. Of wat er nog over was van zijn gezin. Ze hebben een huis gevonden dat tot aan het dak onder water staat maar het dak is nog heel. Het is in ieder geval droog op het dak. Zijn jongste zoontje van vijf zit op de rand van het dak en huilt. Wie kan begrijpen welk leed hen overkomen is? Wie spreekt de taal van uitzichtsloosheid?

De Verenigde Staten. Die zegt toe 10 miljoen te doneren voor directe noodhulp. Nazal en zijn gezin stoppen met huilen. Die VS zijn niet de vijand. De taliban had in hun propaganda duidelijk gemaakt dat je daar niet mee in zee moest gaan. Nee, in zee gaan (fijne speling der letters) met de Taliban, daar wordt je beter van...

Nazal weet gelukkig iemand te bereiken die een werkend mobieltje heeft. Zijn zus in Noord-Waziristan heeft genoeg plaats om hen onder te brengen en had dat al toegezegd. Het vervoer is ook geregeld. Nazal belt. Krijgt geen gehoor. Een irritante stem zegt dat het toestel niet beantwoord wordt. De Verenigde Staten. Die toezegde 10 miljoen te doneren voor noodhulp heeft een onbemand vliegtuigje gestuurd met een aantal bommen eraan. Om die verschrikkelijke Taliban te doden. Nazals zus was geen Taliban, juist een strijder tegen deze onderdrukkers. Het niet bedoelde is gebeurd. De Taliban leeft nog.

In de krant die Nazal de volgende morgen te pakken krijgt staat te lezen wat zijn volgende rouwperiode inluidt. "Tijdens de aanval van maandag zouden dertien Talibanstrijders zijn gedood. De overige slachtoffers zouden vier vrouwen en drie kinderen zijn." De nood is hoog. Het water staat tot aan de lippen. De VS is toch de vijand.

Oom agent

Een tijdsbeeld, een sign of the time, een artikel in de krant. Er zijn genoeg van dezen. Kranten vol. Maar sommigen springen eruit. Dit is weer zo'n typisch tijdsbeeldje, een beeldje van een artikel. In het, inmiddels Belgische AD, kunnen we lezen dat justitie geen capaciteit heeft om daders aan te pakken die zich een bestaan hebben toegeëigend middels een drugsbende.

Volgens topman Harm Brouwer van het Openbaar Ministerie kan van de drugsbendes in Nederland 80 procent doen wat ze wil. Slechts één op de vijf bekende criminele groepen die zich bezighouden met zware misdrijven als hennepteelt en drugshandel, kan volgens het OM worden aangepakt. Justitie weet wie ze zijn, maar heeft te weinig capaciteit om ze aan te pakken. Dat leidt er bijvoorbeeld toe dat de grootste henneporganisaties worden aangepakt, schrijft het Brenninkmeijercourantje NRC Handelsblad. En intussen kunnen de kleintjes ervaring opdoen en zich verder professionaliseren.

Geen capaciteit? Bij strandfeesten in, bijvoorbeeld Hoek van Holland, waren anders genoeg agenten. Dat die de situatie niet onder controle hadden is, gezien de agressieve sfeer die daar hing geen opzienbarend nieuwtje. En als er een wedstrijdje voetbal gespeeld wordt tussen de amsterdamse losers en de rotterdamse losers, is er altijd een hoeveelheid blauw op straat waar een paard de hik van krijgt. Zal ik dan maar zwijgen over de politie die er als de kippen bij is als er een target gehaald dient te worden in de snelheidsoverschrijdings-sfeer?

Heel toevallig heb ik ook met de blauwe ambtenaren te maken gehad. Inhoudelijk zal ik op deze plaats niet ingaan op de zaak, maar qua afhandeling kan ik wel het een en ander zeggen. Na mijn vier aangiftes tegen een bepaald persoon kwam de politie tot de conclusie dat het wat teveel werk zou worden om de zaak in zijn geheel te behandelen. Men condoleerde mij met mijn verlies (veel geld) en zei letterlijk: ga maar naar de rechter. Of dat ik daar de eigentijdse munten voor zou hebben was voor de dienders weinig interessant.

Er was voor hen niets te halen, sluiten die zaak. Een duidelijk voorbeeld van gebrek aan capaciteit. Geestelijk wel te verstaan. Welke diender laat zo'n zaak lopen? De dader loopt nog steeds mensen te bestelen, men weet waar hij te vinden is, men doet niks. Geen capaciteit. Ik zeg geestelijk. Men kan het niet aan. De bromsnor van 2010 is een incapabele, softe truthola geworden die op tijd thuis wil zijn voor de gehaktbal en het squashen. Die enerzijds de problemen in de maatschappij weg wil stuffen door te zeggen dat er geen capaciteit genoeg is en anderzijds zijn 'as the world turns' niet wil missen. Hoogstaande televisie trouwens, ik verkies het boven alles.

Een tijdsbeeld. Wat zien de generaties na ons als ze naar archiefbeelden kijken van 2010? Hoe hard lachen ze? Huilen ze misschien? Of zijn er nog weinig generaties na ons? Drugsbendes die de overhand nemen. Hennep. Softdrugs. Jaja. Het maakt mensen kapot. Het maakt jongeren kapot. En wie mij niet gelooft: geen capaciteit genoeg!

Tweet-tweet-tweet...

Het beeld dat ik heb van een ambtenaar is niet zo'n beste. U herkent dat wel: Lui, ongeinteresseerd, omkoopbaar, niet met het werk bezig tijdens werktijd, en om vijf voor vijf met de jas in de hand bij de deur staan om om vijf uur exact te kunnen uitklokken. Dat werk. Misschien een beetje ouderwets en een weinig gechargeerd.

Luttel wist ik van de activiteiten van deze medemensen. Logisch, want ik zie ze nooit werken. En als ik ze betrap doen ze snel een deur dicht of lopen ze weg. Natuurlijk weet ik dat ze werken. Anders zou er helemaal niets gebeuren op gemeentehuizen en zouden de gemeentelijke belastingen een stuk omlaag kunnen. Hun eigen salaris bedenken kunnen ze namelijk goed. Of je hulpvraag op de grote stapel leggen, liefst onderop. Dat kost tijd. En energie. Dat moet betaald worden. Aanwezigheidspremie noemen wij dat thuis.

Maar dat er een hoge ambtenaar van de gemeente Amsterdam het bizarre idee kreeg om ambtenaren te trainen in het gebruik van social media liet mijn defaecatie definitief dun worden. De gemeente Amsterdam wil het gebruik van communicatie via Twitter, Hyves, LinkedIn, en Facebook stimuleren, omdat het een waardevolle aanvulling kan zijn op de klassieke communicatie via pers en website.

Ambtenaren gaan dus op Twitterles. Datgene waar ik mijn nageslacht uit alle macht voor zou willen behoeden wegens uitholling van geest en waarden, wordt dus klassikaal bijgebracht aan, door ons allen betaalde negen tot vijf-mentaliteitjes. Ik zou mijzelf geen ouderwets tiepje willen noemen maar gaat dit toch niet een beetje te ver? Zou het niet beter zijn om de enige pensioenzekeren van ons land een lesje klantvriendelijkheid of leren lezen of efficiëntie bij te brengen? Heeft toch veel meer zin? En, neem me niet kwalijk, Twitter is het meest oppervlakkige medium van de laatste eeuwen mag ik wel zeggen. Ooit wel eens een 'tweet' gelezen? Je gaat er regelrecht van huilen.

Als de uitholling van de geest nu ook al bij de ambtenarij gaat beginnen, is het hek van de dam. Politiek nederland kent een aantal personeelsleden die radicaal gestopt zijn met deze nietszeggende en inhoudsloze bezigheid. Laten we naar hen luisteren. Laat ons detweeten!

Snel, Vitesse wordt kampioen!

Leuk leuk leuk! Weer iets typisch hollands dat verkwanselt is aan het buitenland. Vitesse gaat Georgisch praten.

Regelmatig worden bedrijven in Nederland, echte oude, Nederlandse bedrijven verkocht aan een buitenlandse investeerder, miljonair of triljardair, die van gekkigheid niet weet wat hij met zijn geld moet. Er is dan altijd nog de mogelijkheid een noodlijdend firmaatje op te kopen uit een nietszeggend en onbetekenend landje in het westen. Leuk voor de heb, leuk om weer wat te doen te hebben. En de laaglandertjes zijn gered. Wat wij in het verleden bij de 'arme zwartjes' deden in Afrika, paaien met kettinkjes, spiegeltjes en kraaltjes, krijgen wij nu min of meer terug. Maar dan uit de voormalige Sovjet-hoek.

De op een na oudste voetbalclub van ons land gaat voortaan leren belasting-ontduiken, tenminste, als het aan de nieuwe baas ligt. Die weet hoe dat moet. Trouwens, hij zal ook wel weten hoe je moet voetballen, hij is voetballer, bondsvoorzitter en bondscoach geweest. Maar wat is 'Goaaaaal' eigenlijk in het georgisch? En wat te denken van 'Gelredome', hoe spreek je dat uit als georgisch geborene? Hij zal het woord 'zwart geld' misschien alwel kennen; dat is zo internationaal.

Maar weet die man nu eigenlijk wel in welk land hij terecht komt? Weet hij dat als je moslim bent, er een geblondeerde relneef, genaamd Geert, je de deur wijst? Weet hij dat de ouderen in ons land straks niet eens meer een rollator kunnen betalen door het uitknijpbeleid van de regering? Is hij zich bewust van het feit dat wij noodhulp te duur hebben gemaakt en daardoor te lang hebben geaarzeld met het inzamelen van geld voor een verzopen Pakistan?

Ik heb eigenlijk de ballen verstand van voetbal en ik weet niet wat dit voor consequenties zal hebben. Ik hoop eerlijk gezegd, en ik trek hiermee geen volle zalen, dat Vitesse gewoon blijft wie ze is: geen kampioen van de erevisie worden. Waarom? Hopelijk krijgt Nederland de club dan weer terug, want tot die tijd kunnen de vitessenaren het clublied vast niet meer uit hun strot krijgen. Het lied waarvan het refrein luidt:

Geel en Zwart zijn onze kleuren
Daar kan je echt niets mee gebeuren
In onze stad al aan de rijn
Daar moet je echt Vitessenaar zijn
Want dat is toch zo fijn

Vitesse gaat snel, namelijk binnen drie jaar kampioen worden. Tenminste, als het aan Merab ligt. Als de keeper de bal echter net zo ontduikt als de eigenaar belastingen, is het kampioenschap ver weg. Merab denkt met veel geld de eredivisie te kunnen binnenslepen. Maar, had hij nu ook nog aan sportiviteit gedacht in zijn businessplan?

Kom van dat dak af!

Er zit een jongetje van vijf op de rand van het dak. Op het dak? Ja, de hulporganisaties hebben tegen hem gezegd: ga maar op het dak zitten. Het water stond ook tot aan het dak; dat kwam goed uit.

Pakistan. Augustus 2010. Het land is getroffen door overstromingen, extreme regenval en aardverschuivingen. De VN benadrukten eerder deze week dat de ramp in omvang de tsunami van 2004 ver overtreft, hoewel het dodental veel lager is, aldus het kakkerskrantje NRC. De mensen die getroffen zijn benaderen in aantal het totale aantal inwoners van ons eigen gewatermanagede landje. Een ramp.

Het jongetje begrijpt het niet. Hij is alles kwijt. Zijn vader, moeder en overige gezinsleden. Weggesleurd door de verwoestende kracht van het water. Zijn andere familieleden ruimen de puinhoop op met wat karton en boomtakken. Dat zet uiteraard geen zoden aan de dijk. De dijk die er had moeten zijn. Ik zou zeggen, Alexander, hier rust een taak. Manage daar eens.

Er zou veel hulp nodig zijn. Maar giro 555 blijft vooralsnog gesloten. Het jongetje huilt. Waarom niet? zal hij denken. Waarom wel in Haiti en hier niet? Is het te ver van hun bed? Leeft Pakistan niet? Zijn er teveel mensen op vakantie? Is het crisis in Nederland?

Het antwoord van SHO is simpel, vernietigend en zeer schrijnend. Het kost teveel. Het kost teveel. Ik heb dit zinnetje twee keer opgeschreven. Het kost meer dan dat het opbrengt. Ik heb jaren gedacht dat alle bedrijven die deelnemen aan zo'n benefiet, belangeloos, dus onbezoldigd, meewerken.

Het jongetje begrijpt het niet. Hij huilt. Pakistanen kosten teveel.

Tweede Kamerlid Harry Van Bommel van de SP zei in een reactie dat een hulpactie voor Pakistan „keihard nodig is”. Ook Van Bommel denkt dat de volle omvang van de ramp nog niet tot de Nederlandse bevolking is doorgedrongen.

Laten we aan het werk gaan. Open die giro 555!

Diamonds are a girl's best friend

Ik heb altijd geweten dat modellen niet per definitie uitblinken in verstandelijke vermogens. Ik bedoel, het hoeft niet zo te zijn dat de populaire modepopjes, die er van buiten appetijtelijk uitzien, van binnen professor zijn in weet ik veel wat voor kunde en er een appetijtelijk brein op na houden. Hun loffelijk streven naar wereldvrede is, gezien de huidige globalistisch politieke status op zijn minst naief te noemen.

Toch had ik van Naomi meer verwacht. Dat zij zich op een rijtje gedekte tafels met een afschuwwekkende hoeveelheid mode-dombo's prima weet te redden moge bekend zijn. Maar dat zij, na vele jaren in dat hersenloze wereldje nog steeds niet weet dat als je des nachts in een doosje een paar diamantjes met de kleur rood in je handen gedrukt krijgt, die steentjes absoluut fout zijn, dan ben je dom en op slag lelijk geworden. Ze beweerde vandaag ook nog dat ze niet wist wie Charles Taylor was en dat ze nog nooit van Liberia had gehoord.

Ik herinner me in ieder geval van schoonheidswedstrijdjes dat de opgedirkte dames wel hun topografie kenden. Ze moesten immers miss Sierra Leone of miss Liberia kunnen verslaan. Je maakt mij dus niet wijs dat Naomi nog nooit van de gefinancierde rebellen van Sierra Leone heeft gehoord. Of deden Miss Liberia en Miss Sierra Leone soms nooit mee? Misschien hadden die iets anders aan hun knappe hoofd.

Campbell wilde eerst niet getuigen. Dat is hetzelfde als bekennen. Want als je een goed geweten hebt, stap je in je eigen jet en race je naar Leidschendam om te zeggen dat je er helemaal niets mee te maken had. En een dag later ga je weer als een diva domme divadingen doen als shoppen en superrijke modehuizen spekken met je mooie lijfje. En eigenlijk is dat wat Naomi Campbell ten voeten uit is. Een niemandalletje. Een onbelangrijk persoon. Ze heeft nog nooit wat betekent en als ze de kans heeft om iets te doen gaat ze uitvluchten verzinnen. Inhoudsloos dus.

Maar ze heeft tenminste diamanten, rood van kleur. Geen bloedkoraal, rode diamanten. Met bloed besmeurd. Geen enkele andere shopvriendin kan dat haar nazeggen.