Ik heb altijd geweten dat modellen niet per definitie uitblinken in verstandelijke vermogens. Ik bedoel, het hoeft niet zo te zijn dat de populaire modepopjes, die er van buiten appetijtelijk uitzien, van binnen professor zijn in weet ik veel wat voor kunde en er een appetijtelijk brein op na houden. Hun loffelijk streven naar wereldvrede is, gezien de huidige globalistisch politieke status op zijn minst naief te noemen.
Toch had ik van Naomi meer verwacht. Dat zij zich op een rijtje gedekte tafels met een afschuwwekkende hoeveelheid mode-dombo's prima weet te redden moge bekend zijn. Maar dat zij, na vele jaren in dat hersenloze wereldje nog steeds niet weet dat als je des nachts in een doosje een paar diamantjes met de kleur rood in je handen gedrukt krijgt, die steentjes absoluut fout zijn, dan ben je dom en op slag lelijk geworden. Ze beweerde vandaag ook nog dat ze niet wist wie Charles Taylor was en dat ze nog nooit van Liberia had gehoord.
Ik herinner me in ieder geval van schoonheidswedstrijdjes dat de opgedirkte dames wel hun topografie kenden. Ze moesten immers miss Sierra Leone of miss Liberia kunnen verslaan. Je maakt mij dus niet wijs dat Naomi nog nooit van de gefinancierde rebellen van Sierra Leone heeft gehoord. Of deden Miss Liberia en Miss Sierra Leone soms nooit mee? Misschien hadden die iets anders aan hun knappe hoofd.
Campbell wilde eerst niet getuigen. Dat is hetzelfde als bekennen. Want als je een goed geweten hebt, stap je in je eigen jet en race je naar Leidschendam om te zeggen dat je er helemaal niets mee te maken had. En een dag later ga je weer als een diva domme divadingen doen als shoppen en superrijke modehuizen spekken met je mooie lijfje. En eigenlijk is dat wat Naomi Campbell ten voeten uit is. Een niemandalletje. Een onbelangrijk persoon. Ze heeft nog nooit wat betekent en als ze de kans heeft om iets te doen gaat ze uitvluchten verzinnen. Inhoudsloos dus.
Maar ze heeft tenminste diamanten, rood van kleur. Geen bloedkoraal, rode diamanten. Met bloed besmeurd. Geen enkele andere shopvriendin kan dat haar nazeggen.
Toch had ik van Naomi meer verwacht. Dat zij zich op een rijtje gedekte tafels met een afschuwwekkende hoeveelheid mode-dombo's prima weet te redden moge bekend zijn. Maar dat zij, na vele jaren in dat hersenloze wereldje nog steeds niet weet dat als je des nachts in een doosje een paar diamantjes met de kleur rood in je handen gedrukt krijgt, die steentjes absoluut fout zijn, dan ben je dom en op slag lelijk geworden. Ze beweerde vandaag ook nog dat ze niet wist wie Charles Taylor was en dat ze nog nooit van Liberia had gehoord.
Ik herinner me in ieder geval van schoonheidswedstrijdjes dat de opgedirkte dames wel hun topografie kenden. Ze moesten immers miss Sierra Leone of miss Liberia kunnen verslaan. Je maakt mij dus niet wijs dat Naomi nog nooit van de gefinancierde rebellen van Sierra Leone heeft gehoord. Of deden Miss Liberia en Miss Sierra Leone soms nooit mee? Misschien hadden die iets anders aan hun knappe hoofd.
Campbell wilde eerst niet getuigen. Dat is hetzelfde als bekennen. Want als je een goed geweten hebt, stap je in je eigen jet en race je naar Leidschendam om te zeggen dat je er helemaal niets mee te maken had. En een dag later ga je weer als een diva domme divadingen doen als shoppen en superrijke modehuizen spekken met je mooie lijfje. En eigenlijk is dat wat Naomi Campbell ten voeten uit is. Een niemandalletje. Een onbelangrijk persoon. Ze heeft nog nooit wat betekent en als ze de kans heeft om iets te doen gaat ze uitvluchten verzinnen. Inhoudsloos dus.
Maar ze heeft tenminste diamanten, rood van kleur. Geen bloedkoraal, rode diamanten. Met bloed besmeurd. Geen enkele andere shopvriendin kan dat haar nazeggen.
