Nazal versus USA

Er gaat een gejuich op in Mardan. Een tijdje geleden kwam het bericht dat de Verenigde Staten 10 miljoen dollar noodhulp geeft aan Pakistan. En nu blijkt dat dat geld ook daadwerkelijk Pakistan heeft bereikt. Nazal is blij. Deze 39-jarige vader van zes kinderen, waarvan er vier zijn verdronken, kan weer een beetje opgelucht zijn. Voor dat deel van zijn gezin dat de watersnoodramp heeft overleefd, gloort er hoop. Zijn verdriet is niet kleiner en ook de pijn in zijn hart niet. Dat gaat nooit meer weg. Tot zijn dood zal hij zes kinderen hebben; twee nog in leven.

Het was een bittere pil, de overstromingen. De Taliban had het woord 'knecht' volkomen verkeerd uitgelegd. Ze had er zelfs een werkwoord van gemaakt en daarvan was het gezin van Nazal het slachtoffer geworden, zoals zovelen. In vele moeizame jaren van worstelen en zeker na de zware aardbeving van 2005 kwam Nazal boven. De strijd om een huisje, het gevecht om de kinderen op school te kunnen plaatsen, het 'overleven' in een verwoest land met de constante dreiging van natuurrampen door bijvoorbeeld de rivier Indus; het had de jaren bepaald. En de Taliban? Zij deden regelmatige pogingen de orde te verstoren en vermoordden velen. De instabiliteit was niet alleen de natuur, de politiek deed ook heftig mee.

Maar Nazal was er klaar mee. Hij wist dat nu de betere tijd aangebroken was. Dat vele landen van de wereld zich op een goede manier met Pakistan zouden bezighouden. En dat had het land nodig. De geschiedenis van Pakistan is bloedig te noemen, op verschillende manieren zo geworden. Maar nu was de tijd....

Juli/augustus 2010. Het regent. En niet zo'n klein beetje. De ontstane watersnoodramp in Pakistan breidt zich steeds verder uit. Niet alleen in het noorden en oosten worden miljoenen mensen getroffen door overstromingen. Ook in het zuiden en het Indiase deel van Kashmir stijgt het water en slaan mensen op de vlucht. Nazal en zijn gezin ook. Of wat er nog over was van zijn gezin. Ze hebben een huis gevonden dat tot aan het dak onder water staat maar het dak is nog heel. Het is in ieder geval droog op het dak. Zijn jongste zoontje van vijf zit op de rand van het dak en huilt. Wie kan begrijpen welk leed hen overkomen is? Wie spreekt de taal van uitzichtsloosheid?

De Verenigde Staten. Die zegt toe 10 miljoen te doneren voor directe noodhulp. Nazal en zijn gezin stoppen met huilen. Die VS zijn niet de vijand. De taliban had in hun propaganda duidelijk gemaakt dat je daar niet mee in zee moest gaan. Nee, in zee gaan (fijne speling der letters) met de Taliban, daar wordt je beter van...

Nazal weet gelukkig iemand te bereiken die een werkend mobieltje heeft. Zijn zus in Noord-Waziristan heeft genoeg plaats om hen onder te brengen en had dat al toegezegd. Het vervoer is ook geregeld. Nazal belt. Krijgt geen gehoor. Een irritante stem zegt dat het toestel niet beantwoord wordt. De Verenigde Staten. Die toezegde 10 miljoen te doneren voor noodhulp heeft een onbemand vliegtuigje gestuurd met een aantal bommen eraan. Om die verschrikkelijke Taliban te doden. Nazals zus was geen Taliban, juist een strijder tegen deze onderdrukkers. Het niet bedoelde is gebeurd. De Taliban leeft nog.

In de krant die Nazal de volgende morgen te pakken krijgt staat te lezen wat zijn volgende rouwperiode inluidt. "Tijdens de aanval van maandag zouden dertien Talibanstrijders zijn gedood. De overige slachtoffers zouden vier vrouwen en drie kinderen zijn." De nood is hoog. Het water staat tot aan de lippen. De VS is toch de vijand.