Ik weet dat toneelspelen een vak is. Dat emoties uitbeelden moeilijk is. Zeker wanneer het emoties zijn van een ander. Hoe kan jij weten wat een ander voelt? Mijn ambitie op dit gebied is altijd stevig aanwezig geweest en mijn eerste schreden op de planken dateren uit de tijd waarin er nog 19 voor het jaartal stond. Iemands gevoelens uitbeelden, met overtuiging, om te laten zien wat die ander voelt. Toch zit er ook misleiding in. In feite ben je even die ander maar als je terug in je kleedkamer zit ben je weer jezelf. Knap als je dat kan. Die omschakeling.
In ons land heb je verschillende opleidingen waar je leert spelen. Je studeert op de misleiding. Maar sommigen hebben geen opleiding nodig, die zijn autodidact.
Zo schijnt er een hele goede toneelschool te zitten in Noord-Korea. Beetje ver weg maar het overwegen waard. Toevallig is onlangs de hoofddocent overleden. Maar de opleiding staat hoog aangeschreven. Komt nogal eens op de buis. Als je die acteurs daar ziet, groots. Zoveel verdriet voor een dictator. Een 'man' die zijn volk liet verhongeren terwijl hij en zijn familie zich volvraten aan de kaviaar, wapens uitzochten, niet uit de folder maar rechtstreeks in de fabriek. Dat kan toch niet anders dan briljant gespeeld zijn, dat verdriet om de dood van deze minusvariant in de schepping?
Hopelijk gaat de hoofddocent niet worden vervangen door zijn zoon, die Oen. Dat zou betekenen dat de opleiding gewoon doorgaat....
