vrijdag 17 september 2010

Bleek om de neus

In een waas van verstandsverbijstering schrok hij achteruit. De stoel viel om, een glas ook. Water en hout. Het zou moeten drijven. Daar ging zijn steun, zijn toeverlaat. Die werd onverlaat. Wat een schok. Niet verwacht. Hij werd een beetje wit om zijn neus en snakte naar adem, dit kon toch niet waar zijn. De brief en dan de beschuldiging, de trap na. Hij werd bleek. Voelde zich niet goed worden. Hij werd Bleker.

Henk is nog nooit zo beledigd geweest. 'Ik wilde stoppen met de formatie?' Klinkt toch ongelofelijk, Ab? Het CDA is onbedoeld in een crisis. Bleker, Verhagen, Klink, Ferrier en Koppejan zijn de hoofdrolspelers in dit witte boorden-drama. Kostuumdrama zou ook nog kunnen. Maar toch klopt er iets niet in het hart van de partij. Inderdaad. Het klopt niet, dat hart. Het CDA is niet meer. Althans, zoals het jarenlang heeft bestaan. Men zal moeten beseffen dat het wezen van het CDA (welk dier is dat 'wezen' dan??) niet meer duidelijk te omschrijven is.

Had Maxime nu maar de oppositie-zijde gekozen. Pas op de plaats en wederopbouwen. Zorgen voor stabiliteit en vooral eenheid in je partij. De politiek anno 2010 is zo radicaal anders als, zeg tien jaar geleden. En zo hoort dat trouwens ook. Politiek die gedurende een aantal jaren hetzelfde blijft, deugt ook niet. Maar Verhagen koos de kant van de mogelijke roem. En probeerde daarmee Roemer buitenspel te zetten. Wie weet welke kant dat in de toekomst uitgaat. Emile scherpt zijn messen en ook Femke Fataal staat in de startblokken om de rechtse rakkers flink te scheren. We zullen het niet hebben over die perfect gekapte Alexander. Hij is al bezig met het schrijven van een ander regeerakkoord en onaneert in gedachten over het rechtse akkoordje heen.

Bleker wordt nog bleker. Want als dit rechtse kabinetje begint, eindigt de rust. Daarbij vergeleken is een brief van Klink een eitje. Hij zal terugverlangen naar de dissidentjes-incidentjes. Dat was pas een makkie.

Bleker heeft een nieuw glas water nodig. Hij gaat er bij zitten. Een trap na, dat is het. Klink had dit nooit mogen zeggen. Maar, Henk? Werd dat ook niet gezegd toen de brief van Klink ter tafel kwam? Het zweet breekt hem uit, hij zoekt naar frisse lucht. Weg uit deze slangenkuil, weg uit dit slecht excuus voor een christendemocratische partij.

Het CDA is niet meer. Wat het geweest is.