woensdag 1 september 2010

Door de deur

De klap dreunt nog na. Elke vezel in het lichaam beweegt mee en als je goed kijkt, zindert de lucht van spanning en frustratie. De deur zit dicht. Ik 'klink' misschien symbolisch, de deurklink zit vast. Ab heeft gesproken en Maxime zwijgt in alle talen; dat zou hij niet moeten doen als demissionair minister van buitenlandse zaken maar nood breekt wet.

De houten deur van het CDA-hok kan gewoon niet beter uitdrukken hoe de werkelijke situatie is. Hij zit dicht. Het zit dicht. Het Christen democratisch appeltje wordt achter die deur geschild en geloof het of niet, dit kan het einde betekenen. Want datgene waar wij als electoren zo mordicus tegen waren wordt helaas pijnlijk bewezen toch te bestaan: achterkamertjespolitiek. Da's een open deur. Pim waarschuwde, Geert fantaseerde er wat over en iedereen schreeuwde dat dat nooit meer moest. Nooit weer, waar heb ik dat eerder gehoord?

De achterban laat van zich horen. In naam van Oranje, doe open die deur! En Maxime zet het appeltje op het hoofd van Ab en verzoekt de schutters aan te leggen, slim als hij is, die Verhagen. Schutters die overigens lang niets van zich hebben laten horen en nu ineens verzoeken om een congres. Heb je daar weleens van gehoord? Zelf verzoeken om een congresje van CDA-ers? Ik kan me een leukere zaterdag voorstellen. Zeker nu. Heden ten dage is de CDA een appel op het hoofd van de democratie die slechts nog dient doorboord te worden met een pijl, een dodelijke pijl.

Er kan nog wel iemand een appèl doen. De kiezer. Laat die de deur maar opendoen, zodat het lichaam kan worden weggedragen.....