Appelsieneke

Het is toch briljant. Een ogenschijnlijk eenvoudig meisje van amper 18 jaar. Nooit iemand van gehoord. Van haar soort zijn er bijzonder veel in Nederland. Goedbedoelende zangeresjes en, duidt mij dit niet euvel, nog geen zangstem te bekennen. Geinig uiterlijk misschien, populair in de schoolomgeving, dat ook.

Zo ook Sieneke. Ik weet het, er is veel over geschreven. Een zangeresje, gedoemd om in de nabije toekomst oren te martelen met smartlapperige en goedkope ahoy-muzak. Onder protectoraat van ene Marianne Weber die onder andere een nummer in haar uitgebreide oeuvre heeft, welke de vernietigend foute titel heeft: "Stuur mij nooit geen mooie bloemen meer", die horrorsound produceerde welke ieder serieus muziekminnend mens doet huiveren, die volledig onterecht succesvolle 'zangeres' heeft in haar oneindige wijsheid Sieneke naar voren geschoven.

'Mogen wij even overgeven', koorzongen Koot en Bie in de jaren tachtig. Want afgezien van het meisje, het nummer is toch echt weer zo'n nummer waarvan de echte Vader Abraham, de bijbelse, zich volledig zou willen distantiëren.

Toch chapeau. Vreemd uit mijn mond. Maar heel Nederland viel over haar heen toen zij Nederland moest gaan vertegenwoordigen op het festival of fools. En het moet gezegd: het deuntje blijft irritant in je hoofd spoken, je blijft je afvragen hoe we nog meer voor gek moeten staan in het buitenland. Maar je vergeet haar niet. Negatieve reclame is ook reclame heb ik eens gehoord. Dat werkt wel een beetje zo. Veel mensen neurien dat liedje. Het is zelfs een hit geworden in Nederland met een vrij hoge notering, de twaalfde plaats.

Dus: pers alles eruit Sieneke, ga voor goud. Al zegt heel Nederland iets anders.

En als je wint? Dan zal ik mijn haar losgooien en uitroepen: Mogen wij even overgeven?