maandag 31 mei 2010

Hete kolen

Wij zaten thuis weer een beetje te genieten. Mijn huisgenoten waren net klaar met therapie. Het ging echt een stuk beter. Ze konden er ook weer over praten en zo. De huilbuien waren ook grotendeels verdwenen. Ik zei gisteren nog dat we het zo getroffen hadden. We hebben zelfs overwogen om weer voorzichtig naar buiten te gaan. Echt, het ging de goede kant op.

En dan dit.

Het was wel te verwachten. Maar toch komt het dan nog onaangenaam verrassend. Een harde klap, in je gezicht. Het vliegtuigje van Ratelband.

Al een tijdje was de zelfbenoemde Goeroe uit beeld. Gelukkig wel. Het leven was zoveel mooier. Zoveel rustiger ook. Geen hete kolen, geen tsjakka of Yes. Geen vvd-stropdassen en dito pochetjes. Nee, rust. Waarschijnlijk vond de snackbargoeroe het tijd om zijn gezicht weer eens te laten zien. Sterker nog: hij vond het tijd om zijn nieuwe boek maar eens ludiek te introduceren.

Waarom geen signeersessie in een stoffig boekwinkeltje? Waarom geen presentatie in een bitterballenzaaltje? Waarom moeten we hiermee worden geconfronteerd?

Thuis trokken ze het niet. Gelijk weer aan de zuurstof. Ambulance gebeld. Tja, die komen snel, dat wel. Mee naar het ziekenhuis was het devies. Snel wat spullen gepakt, en net als je in de ambu een beetje bijkomt zegt de nietsvermoedende en goedbedoelende ambulancebroeder: 'We zullen u snel naar het ziekenhuis brengen, dan bent u snel weer beter, tsjakka!'

Dat had ie nou niet moeten zeggen....