Je kan op verschillende manieren dood. Als je het leven zat zou zijn en je hebt niets meer om voor te leven, zijn er verschillende mogelijkheden. Ook is er een aantal manieren om anderen van het leven te beroven.
Ga naar een liefdesparade in Duitsland, en feest jezelf vervolgens door een tunnel. Of eet jezelf dood door gewoon zoveel als mogelijk te eten, zelfs in het ziekenhuis. Dit laatste is ook niet verzonnen. Wat je nog meer kan doen is ontslag nemen bij je baas. Als Hayward van BP dit doet krijgt hij zoveel geld mee dat het me logisch lijkt dat er een horde woedende olie-opruimers eens flink met hem gaat afrekenen. Veertien miljoen euro is namelijk geen kattenplas, gezien de verschrikkelijke olieramp in de VS en zoveel geld meekrijgen ondanks de puinhoop die je dan achterlaat is vragen om moeilijkheden. Wat hij dan moet doen? Rennen, zo hard als hij kan. Waarheen? Timboektoe!
Maar de ergste manier om aan je einde te komen las ik vandaag in het schreeuwerige krantje 'De Telegraaf ', die ondanks de grote koeieletters en de onbenullige nieuwtjes ('Nederlander tankt vaak verkeerd ', of ’Baas moet trucker helpen gezonder te leven’ - geen nieuws...) toch zo nu en dan feiten brengt die mij van mijn stoel doen schrikken.
Er is namelijk een stel geweest dat hun kind heeft laten stikken, en niet zomaar, het huilde teveel. Ze hadden hun veertien maanden oude kindje in een dichtgespijkerde houten kist gestopt, omdat het meisje niet ophield met huilen. De kleine is gestikt.
En wat blijkt: ze hadden speciaal voor hun dochter een kistje op wieltjes ontworpen. Het meisje had wel vaker in de kist gezeten, maar in de nacht van 18 op 19 december ging het mis. Het kind zat te lang opgesloten en stierf uiteindelijk een verstikkingsdood. Hoe ver gaat het in deze wereld? Veel, heel veel mensen zitten tevergeefs te wachten op een kind en moeten verdrietig constateren dat ze nooit een kind zullen krijgen en deze ouders stoppen hun kindje in een kistje. Alsof het zou moest zijn. Het moest sterven en lag alvast in een kist. Een doodskist is een beter woord helaas.
Kinderen huilen weleens. Soms erg veel. En meestal weet je niet waarom ze huilen en wordt je ongerust. Zou hij pijn in zijn buikje hebben, honger, dorst, gepoept hebben, aandacht, zeg het maar; een kind van veertien maanden kan het nog niet vertellen. Als ouder ga je dan op zoek naar de oorzaak door uit te sluiten wat het kan zijn. Je biedt een flesje aan, een papje, verschoont de luier enz.. Deze (on)mensen stoppen een kind in een kist. Wat een slecht excuus voor een mens ben je dan.
Laat dit een voorbeeld zijn hoe het niet moet. Of zullen we ze zelf alvast in een kist stoppen?
Ga naar een liefdesparade in Duitsland, en feest jezelf vervolgens door een tunnel. Of eet jezelf dood door gewoon zoveel als mogelijk te eten, zelfs in het ziekenhuis. Dit laatste is ook niet verzonnen. Wat je nog meer kan doen is ontslag nemen bij je baas. Als Hayward van BP dit doet krijgt hij zoveel geld mee dat het me logisch lijkt dat er een horde woedende olie-opruimers eens flink met hem gaat afrekenen. Veertien miljoen euro is namelijk geen kattenplas, gezien de verschrikkelijke olieramp in de VS en zoveel geld meekrijgen ondanks de puinhoop die je dan achterlaat is vragen om moeilijkheden. Wat hij dan moet doen? Rennen, zo hard als hij kan. Waarheen? Timboektoe!
Maar de ergste manier om aan je einde te komen las ik vandaag in het schreeuwerige krantje 'De Telegraaf ', die ondanks de grote koeieletters en de onbenullige nieuwtjes ('Nederlander tankt vaak verkeerd ', of ’Baas moet trucker helpen gezonder te leven’ - geen nieuws...) toch zo nu en dan feiten brengt die mij van mijn stoel doen schrikken.
Er is namelijk een stel geweest dat hun kind heeft laten stikken, en niet zomaar, het huilde teveel. Ze hadden hun veertien maanden oude kindje in een dichtgespijkerde houten kist gestopt, omdat het meisje niet ophield met huilen. De kleine is gestikt.
En wat blijkt: ze hadden speciaal voor hun dochter een kistje op wieltjes ontworpen. Het meisje had wel vaker in de kist gezeten, maar in de nacht van 18 op 19 december ging het mis. Het kind zat te lang opgesloten en stierf uiteindelijk een verstikkingsdood. Hoe ver gaat het in deze wereld? Veel, heel veel mensen zitten tevergeefs te wachten op een kind en moeten verdrietig constateren dat ze nooit een kind zullen krijgen en deze ouders stoppen hun kindje in een kistje. Alsof het zou moest zijn. Het moest sterven en lag alvast in een kist. Een doodskist is een beter woord helaas.
Kinderen huilen weleens. Soms erg veel. En meestal weet je niet waarom ze huilen en wordt je ongerust. Zou hij pijn in zijn buikje hebben, honger, dorst, gepoept hebben, aandacht, zeg het maar; een kind van veertien maanden kan het nog niet vertellen. Als ouder ga je dan op zoek naar de oorzaak door uit te sluiten wat het kan zijn. Je biedt een flesje aan, een papje, verschoont de luier enz.. Deze (on)mensen stoppen een kind in een kist. Wat een slecht excuus voor een mens ben je dan.
Laat dit een voorbeeld zijn hoe het niet moet. Of zullen we ze zelf alvast in een kist stoppen?
