maandag 7 juni 2010

En de pelikaan ging dood...

Als een pelikaan een prooi ziet schept hij de vissen uit het water. Als hij zijn hoofd optilt gaat het water weg en blijft de vis achter. Voor sommige en misschien wel voor vele pelikanen is dat verleden tijd. Ze zullen olie scheppen. BP-olie. Olie die eigenlijk voor onze auto's was bestemd. Olie. De brandstof waar onze 'beschaafde' wereld op lijkt te draaien. En de pelikaan gaat dood.

BP moet de schade betalen. De schade aan de kusten van Amerika. De schade aan het verlies van brandstof. De schade die de autoriteiten hebben gemaakt met het tot nu toe opruimen van de olierommel. BP wil de schade betalen maar weet nog niet hoe. Men heeft eerst een kap te plaatsen; om de schade te beperken. En de pelikaan gaat dood.

Pelikanen golden in het vroege christendom als symbool van opofferende moederliefde. Als dit waar is dan offeren ze heel wat op nu. Het symbool wordt nachtmerrie. Moederliefde die tot de dood zal leiden. Met olie als smeermiddel. Of olie als zalving voor de laatste sacramenten. Zijn er velen bij hun afscheid? Is er een bijeenkomst van rouwenden? Zal er worden gesproken? Krijgen ze een waardig afscheid? Ze worden besmeurd en besmeerd... De hebberigheid van de mens en de vernielzucht die daaruit voortvloeit is hun deel. En de pelikaan gaat dood.

De pelikanen weten niet waaraan ze dit verdiend hebben. Ze spartelen, ze verzwakken door de zware olie die aan hun veren kleeft. Vermoeid wankelen ze over het strand. Wie kan dat betalen? Wie kan dat vergoeden? Welk excuus is goed genoeg voor deze slachting? Gaan de autoriteiten net zo op zoek naar de moordenaar als de peruaanse naar Joran? Nee. En de pelikaan gaat dood.

BP moest zich schamen. Wij moeten ons schamen. Ik moet me schamen. Want ik stap straks weer in de auto en de pelikaan gaat dood...