Wie weleens op een begrafenis of crematie is geweest weet dat het eigenlijk een bijeenkomst is voor mensen die zichzelf erg zielig vinden. In veel gevallen zijn ze ook zielig, dat is waar, maar enkele onderdelen zijn toch te ridicuul voor zo'n samenzijn.
Heeft u er ooit van gehoord dat de overledene zelf zijn of haar muziek uitzocht? Denk daar eens goed over na. De dode kan niets meer horen en de achterblijvers moeten naar de wansmaak van het lijk luisteren. De Fransie Bauers en Marianne Webers vliegen om je oren en als je niet uitkijkt krijg je er nog een 'Waarheen, waarvoor' overheen ook. Helemaal niet te pruimen. En je kan geen kant op. Vluchten kan niet meer. Je moet die zotte bijeenkomst uitzitten want als je dat niet zou doen weet je niet zeker dat het lijk wel inderdaad begraven of opgestookt is geworden. En daar wil je bij zijn! Zeker als je postuum hebt kennisgemaakt met de wanklanken die de dode heeft achtergelaten.
Of wat te denken van de toespraak gericht aan de overledene.... "Jan, je was altijd een levendige man, veel energie, we hebben van je genoten." Ik denk dan vaak: had dat tegen Jan gezegd toen hij nog leefde. Dan had je er nog iets aan gehad. Of: " We zullen altijd van je blijven houden." Mooie tekst hoor, maar ze horen het niet meer, echt niet. Tegen wie hebben ze het dan? Tegen de overlevenden. Zichzelf uiten tegen de overlevenden. Op zich niets mis mee, maar praat dan rechtstreeks tegen die mensen. Ik wil dan vaak opstaan en zeggen: "Ik zit hier hoor..." maar die ene keer dat ik dat heb geprobeerd vielen er gelijk twee vrouwen flauw. Jammer. Het kan zoveel beter.
Ik stel voor om een begrafenis of crematie-bijeenkomst nieuwe stijl te lanceren. Zo eerlijk mogelijk praten en alleen muziek draaien van de overlevenden, ter plekke uitzoeken. Dat kan nog een feestje worden. Want dan kan je ook gewoon zeggen: en nu uit met die herrie. Maar dan gebeurt er eens wat. Dat geneuzel over Pa had liever Bach gewild, en: leggen we de bloemen op de kist of houden we ze vast? Dat kan dan over zijn. Leve het leven en leve de dood, nieuwe stijl!
Dagblog
Heeft u er ooit van gehoord dat de overledene zelf zijn of haar muziek uitzocht? Denk daar eens goed over na. De dode kan niets meer horen en de achterblijvers moeten naar de wansmaak van het lijk luisteren. De Fransie Bauers en Marianne Webers vliegen om je oren en als je niet uitkijkt krijg je er nog een 'Waarheen, waarvoor' overheen ook. Helemaal niet te pruimen. En je kan geen kant op. Vluchten kan niet meer. Je moet die zotte bijeenkomst uitzitten want als je dat niet zou doen weet je niet zeker dat het lijk wel inderdaad begraven of opgestookt is geworden. En daar wil je bij zijn! Zeker als je postuum hebt kennisgemaakt met de wanklanken die de dode heeft achtergelaten.
Of wat te denken van de toespraak gericht aan de overledene.... "Jan, je was altijd een levendige man, veel energie, we hebben van je genoten." Ik denk dan vaak: had dat tegen Jan gezegd toen hij nog leefde. Dan had je er nog iets aan gehad. Of: " We zullen altijd van je blijven houden." Mooie tekst hoor, maar ze horen het niet meer, echt niet. Tegen wie hebben ze het dan? Tegen de overlevenden. Zichzelf uiten tegen de overlevenden. Op zich niets mis mee, maar praat dan rechtstreeks tegen die mensen. Ik wil dan vaak opstaan en zeggen: "Ik zit hier hoor..." maar die ene keer dat ik dat heb geprobeerd vielen er gelijk twee vrouwen flauw. Jammer. Het kan zoveel beter.
Ik stel voor om een begrafenis of crematie-bijeenkomst nieuwe stijl te lanceren. Zo eerlijk mogelijk praten en alleen muziek draaien van de overlevenden, ter plekke uitzoeken. Dat kan nog een feestje worden. Want dan kan je ook gewoon zeggen: en nu uit met die herrie. Maar dan gebeurt er eens wat. Dat geneuzel over Pa had liever Bach gewild, en: leggen we de bloemen op de kist of houden we ze vast? Dat kan dan over zijn. Leve het leven en leve de dood, nieuwe stijl!
Dagblog
